Deel 6,

We zijn alweer bijna op de helft...gaat het toch wel snel. Terwijl ik dit berichtje typ liggen we heerlijk op het strand. Vanmorgen gewerkt in Tanka Tanka, nu lekker zwemmen en relaxen, zo is het goed vol te houden!
Het strand is om de hoek, we hebben onze vaste adresjes waar we gaan liggen en voorzien worden van bedjes, een parasol en heerlijk vers fruit/ sap. (We werken echt wel hard hoor!!!)
Toen we vanmorgen nog maar net door de poort Tanka Tanka binnen liepen kwam er al een patiënt aangerend dat we gelijk mee moest lopen naar de moestuin. De eerste groenten laten zich net boven de aarde zien. Deze patiënt staat elke ochtend vijf uur op om de moestuin te besproeien, geweldig toch.
Vandaag ook de start gemaakt met het beschilderen van de muren van een gemeenschapsruimte. Deze zijn zo saai. Hier is ook de groepstherapie en we hopen hiermee wat rust en afleiding te creëren . Ook hierbij helpen de patiënten enthousiast mee( met veel instructie, maar daar zijn we voor).
Ik had een patiënt zover gekregen dat hij mee wilde helpen, maar hij had begrepen dat we gingen sauzen. Even later stond hij met veel plezier een bloem te maken.
Ook de staf is enthousiast nu ze zien dat deze ruimte er toch een stuk vrolijker uit ziet met alle kleuren. En wij.........gaan met voldoening naar huis, omdat er altijd wel een aantal patiënten blij zijn gemaakt met wat afleiding, contact en aandacht.

Woensdag zijn we met Anna naar een vriend van haar geweest in .....ben even de naam kwijt. David is een Engelsman en heeft een ecolodge Foodstep. Daar kom je helemaal tot rust, mooi aangelegd en alles puur natuur. Ook de weg daar naar toe is heel erg mooi, Gambia is nu erg groen na de regenseizoen. Op de terugweg gestopt bij de vismarkt in Tanje, direct aan het strand, nou de markt ruik je al van verre.
Mooi kleurrijk schouwspel om te aanschouwen als de vissers met hun bootjes aankomen varen en de vrouwen met manden op het strand staan te wachten op de visvangst. We hebben een paar visjes gekocht; 3 voor €0,20( ik had eigenlijk meer zin in een portie kibbeling) en een een paar badslippers voor een patiënt.

We blijven ons regelmatig nog erg verbazen wat we zo allemaal zien, horen en ruiken.
Alle slechte auto's die rond rijden met heel gevaarlijke chauffeurs die allemaal vreselijke uitlaatgassen achterlaten. Een dag deel nemen aan het verkeer staat gelijk aan een slof sigaretten!
Als de president er aan komt met zijn delegatie wordt geacht dat iedereen per direct zonder pardon de weg af gaat. Maar aangezien er niet echt een vluchtstrook is en alleen maar zand langs de weg met soms hele diepe kuilen weet je nooit of je überhaupt ooit zelf de weg weer op komt. Zo'n rara gebeurtenis. Eerst komt het leger en de politie met veel lawaai, dan bewaking in hele dure auto's dan de president met ernaast een ambulance, daarachter weer een hele horde aan politie en leger. Ze racen voorbij. Deze week was er ook de president van Nigeria in 2 Bentley's en dan weer een batterij aan bewaking. Als dat voorbij is mag iedereen de weg weer op, tenminste als je die kuil uit komt......en niemand hebt aangereden, want naast de weg lopen altijd mensen en staan veel kraampjes. Doodeng....

Verder blijven we ons verbazen over alle rare setjes die hier rondlopen, oude (dikke lelijke) mannen met jonge Gambiaanse meisje of (oude,lelijke)vrouwen met veel jongere Gambiaanse jongens. Toerisme is de bron van inkomsten hier inclusief dit soort toerisme....... De vrouwen hebben we de naam Zeeteven gegeven, ontstaan uit een verspreking toen we een theezeefje zochten en aangezien ze hier allemaal langs het strand paraderen...Als je wil kan je drie keer per dag wisselen van vakantieliefde (uhum..) De openingszin is altijd "How are you daarna What's your name enzzz. Weinig fantasie. .

Zoveel dingen leveren veel vragen op, we praten ook wat af over van alles. Waarom het land is, zoals het is, waarom het soms zo moeilijk of zelfs niet mogelijks is om dingen te veranderen of in onze ogen te verbeteren. Nog steeds veel Gambianen hebben honger, zijn werkeloos, kunnen maar een paar jaar naar school en sterven jong omdat er meestal geen geld is om medische zorg te betalen.
Maar alleen vandaag telt, morgen zien we wel weer en zo werkt het hier.
The way of life van de Gambianen staat haaks op die van ons, dat is een ding wat zeker is!

Maarrrrr het goede nieuws is: Elles en ik liggen nog steeds erg goed in de markt, we krijgen gemiddeld per dag 3 huwelijksaanzoeken. Als het te lastig wordt verkoop ik Elles, terwijl Elles mij dan al verkocht heeft voor 20 geiten. Als we even geen zin hebben komen we uit "Swetskie" (Zweden) en gaan over in inmiddels vloeiend Zweeds. Zoooo handig...
Grappig hoe snel we " vrienden " maken. De mensen op het strand, de eigenaren van restaurantjes, de kapper om de hoek, politie-officieren, de buurmannen van Anna en nog 146 andere. Buren en Haaren is er niets bij.....

Wat we niet allebei even leuk vinden is dat we al tig keer zijn aangesproken als tweeling. Dit begon grappig genoeg al in Nederland op Schiphol. Er zit toch echt 6 jaar verschil tussen ons. Je kunt wel raden wie van ons hier niet zo blij mee is. Ik heb Mireille mijn nachtcreme aangeboden maar die wil ze niet. Eigen schuld....

Vandaag, vrijdag 15 november, heftig dagje voor ons allebei. Mireille had een gesprek met een patiënt die erg moeite heeft met zijn zelfbeheersing. Als een kudde dieren loodste hij de patiënten met een riem naar de moestuin. Het is fijn als ze helpen, maar dit is duidelijk niet de manier. Het mooie is dat als je de tijd neemt om een en ander uit te leggen ze daar heel snel mee akkoord gaan en je bedanken voor je tijd.
Ik heb een intensief gesprek gehad met een patiënt die was ontsnapt en weer is opgepakt. Hij stond onder 24 uurs bewaking, maar ik kreeg toestemming om ergens op bankje met hem te praten. Ik had al eerder lang met hem gesproken en wist dus al iets van zijn achtergrond. Een jonge jongen die eerst in de gevangenis heeft gezet en toen is overgeplaatst naar Tanka Tanka. Hij zei dat er nog nooit iemand naar hem had geluisterd, kreeg tranen in zijn ogen en was echt hopeloos. Je kunt heel goed merken dat ze thuis veel hebben meegemaakt. Ze voelen zich heel snel schuldig en gaan over in sorry, sorry, sorry..... Ze zijn snel heel onderdanig en dat heeft te maken met dikwijls mishandeling in hun thuissituatie.
Wat aandacht, een luisterend oor en begrip is zoveel waard hier. (Alweer een brok wegslikken) heb hem zover gekregen dat hij weer eet en we praten volgende keer verder...

Lieve allemaal, heel fijn weekend en liefs van ons. Kuzzzzz.