Deel 5

Hallo lieve mensen in het koude en natte Nederland,

Zodra we internet hebben duiken we vol op al jullie lieve reacties. Even het gevoel van thuis zijn. We hebben gelezen dat er wat vragen zijn dus hier wat info over Tanka Tanka.

Het is een gesloten Hospital met overheidsbewaking dag en nacht, hoge muren en een grote poort. Ze mogen het terrein niet verlaten alleen bij ontslag, maar toch lukt het ze soms om er over heen te klimmen, zo ook van de week nog....
Het is inderdaad behoorlijk groot voor ongeveer 80 patiënten. Maar zooo kaal en leeg. De patiënten hebben alleen een bed(soms met een laken). Geen kastje voor privé spullen. Ze slapen in al hun kleren die ze hebben en dragen persoonlijke spullen (als die er zijn) op hun lijf. Het zit er vol met kleptomanen. Beetje lastig. Je slippers worden zo "geleend" als je even niet oplet.
Verder zijn er buiten maar vier bankjes. De meeste mensen hangen en zitten ergens op de grond in de schaduw. De lucht went wel na een paar dagen. Het grote binnenterrein heeft heel weinig schaduw, langs het gebouw gelukkig wel. Ze krijgen eten in een plastic bakje en eten met hun handen wat hier heel gebruikelijk is. Er zijn plastic bekers en water is gelukkig wel de hele dag verkrijgbaar. Er zijn een aantal patiënten zonder schoenen of slippers. Ik ga dit weekend op zoek naar wat schoeisel. Verder hebben ze vaak verwaarloosde wonden en heel veel littekens.

De verhalen zijn zeer schrijnend. Het is wel heel bijzonder als ze deze met je delen want hierover praten is heel moeilijk voor hen. Veel hebben lang aan kettingen vastgebonden gezeten, omdat er totaal geen kennis is over psychiatrische ziekten. Familieleden weten er geen raad mee en zijn vaak erg bang. Veel Gambianen denken dat het door demonen of de duivel komt. Er zijn veel psychiatrische Gambianen die alleen behandeld worden door een marabout( medicijnman).
De " behandeling" bestaat dan uit wat spreuken,zalfjes en strooien met wat schelpjes. Als dit alles dan toch niet zo blijkt te werken, komen zij alsnog in Tanka Tanka. Helaas zijn er al heel lang geen goede medicijnen om diverse aandoeningen goed te behandelen, behalve Haldol, dus de meeste lopen er lekker sloompjes bij.
De dagen duren heel lang en ze zijn erg blij met wat afleiding en persoonlijke aandacht en een knuffel. Ik merk dat ik al moeite heb als een patiënt onverwacht is ontslagen. Je bouwt heel snel een band met ze op. Ik weet wel dat deze vooral veenzijdig is, maar toch...Dat had ik niet verwacht. Maar wel heel mooi.

Mireille heeft gisteren een familie bijeenkomst bijgewoond. Deze is bedoeld om familie informatie te geven over terugkomst van een patiënt in het gezin en het dorp. Het is heel positief dat familie een lange reis en geld over heeft om informatie te krijgen. Er is heel veel onwetendheid wat voor veel onbegrip zorgt. Ook de dorpelingen willen vaak niets met de patiënt te maken hebben en verstoten soms de hele familie van de patiënt? Ook word hij/zij bij terugkomst vaak geslagen en gebeten enz. Familie krijgt ook informatie over gebruik van medicijnen.
Het was een zeel waardevolle bijeenkomst.

Hier is het voor ons nog steeds wennen aan de enorme hitte. Ik wist niet dat een mens het zo warm kon hebben. Zelfs m'n wimpers zweten. Bleeeehhhhh. Dan is het toch heel fijn als er water uit de douche komt. Al is het een lullig straaltje. Heerlijk.

Beetje water was vooral afgelopen week fijn na een avontuurlijke reis het binnenland in. Vijf vrouwen en een chauffeur in een heel bijzondere auto met pvc regenpijp richting dak als uitlaat. Op weg naar een kunstenaarsdorp." Panne panne panne, pech pech pech, als we niet geholpen worden , komen wij hier nooit meer weg"
Dit gebeurde 2 X. Eerste keer een uur in een heel klein dorpje gezeten tussen kippen en wat bevolking en een ienieminie winkeltje. We hadden wel water bij ons maar wilde daar beetje zuinig mee zijn, omdat we niet wisten wat de dag ons ging brengen. We weten nu wat al die vrouwen in groepjes hier de hele dag onder een boom doen. Ouwehoeren!!!! Net als wij. Bijna moedergeit met jonkies gekocht, Maarja de wagen was al volgeladen. Eindelijk gered en verder gingen we. Nu opweg naar tochwel verlaten gebied. Bingo!!!!! Lekkeband en geen krik. We hebben toen een huis in aanbouw gekraakt voor wat schaduw, want dat was er aan de weg totaal niet. Ff schrikken in die hitte. Sinaasappeltje gestolen in de tuin; beetje droog maar op dat moment heeeeerlijk, tomaatjes waren nog heel groen.
Wat een geluk dat Anna hier zoveel mensen kent. Na anderhalf uur kwam de krik en de reis kon worden vervold. We kwamen aan bij een uitmonding van The Gambia river met veel mangrove. Prachtig. Honderden krabben hadden ingestudeerd dat ze tegelijk verschijnen en weer verdwijnen. Mooi schouwspel. Mooi schilderwerk op bestaande muren in heel het dorpje. Erg mooi.
De terugreis ging in 1 keer. Joepie!!!!!! Wat is dan een beetje water het grootste kado van de wereld. Zalig. Een dag om nooit te vergeten. Zo veel gelachen.... Geweldig!!!!

In twee weken al zoveel meegemaakt. Diep trieste momenten afgewisseld met fantastisch mooie. Wat een bijzondere tijd.
Dikke zoen en hug voor jullie allemaal.