Deel 2.

Eerst leuk beginnen. Gisteren uitgenodigd bij William, een Canadees die hier alweer een tijd woont en ook werkt in de solarbusiness. Voorheen was hij werkzaam bij de UN. Ook was de consul van Holland er. Wat hebben we weer veel geleerd over Gambia en allerlei wereldproblematiek. Deze ontmoetingen zijn heel waardevol om ook maar een beetje te begrijpen hoe het hier gaat. Of lievergezegd Niet Gaat.

Nu andere koek; zijn net terug van ons eerste bezoek aan Tanka Tanka. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Wat een ellende. Het is een groot kaal zwaar verwaarloosd terrein met een hoge muur eromheen. Er is wel een arts een paar verpleegkundigen , 2 occupational therapie members, huishoudelijk personeel (allemaal maar een een paar uur per dag)en bewaking. Nu ik dit zo opschrijf lijkt het veel maar het is heel heel weinig. De enige die iets deden was het verplegend personeel omdat er op het moment dat wij er waren een nieuwe patiënt werd binnen gebracht. Er zijn nu ongeveer 60 patiënten die alleen wat medicijnen krijgen. Verder gebeurt er bar weinig. Ze hangen, liggen en sjokken rond. Zo verschrikkelijk triest. We hadden natuurlijk direct een aantal mensen om ons heen. Anna werd door sommige herkend en hartelijk begroet. Zo ook wij. We hadden direct veel nieuwe vrienden. Allemaal even een aai en wat aandacht. De standaard openingszin in heel Gambia is; hello hello (alltijd 2x) How are jou?? We leren al snel van Anna soms gewoon vriendelijk in het Nederlands terug te praten anders ben je de hele dag alleen maar aan het groeten. Bovendien kan je dan met een grote glimlach heel vriendelijk doorlopen. Een vrouw was nogal boos en wilde niets wat de verpleging wilde. Anna had een jurk meegenomen en gaf deze. Direct trok ze de jurk over haar kleding aan en was ze tevreden. Opgelost!!

Ook Mirjam ontmoet, een student van Windesheim Hoogeschool. Meisje van een jaar of 20. Ik moest natuurlijk direct aan Renée denken. Ze was er al 3 weken en had geen idee waar ze moest beginnen. Haar opdracht is om iets duurzaams achter te laten. Er is geen boom, plant, idee of plan dat hier overleefd. Hoezo duurzaam... Het is leven bij de dag en dat is al een hele opgave. Wat een shit( geen sorry) toestand. Ik had zo met Mirjam te doen maar weet zeker dat ze het redt. Op haar fiets ging ze terug naar haar medestudenten die allemaal verschillend zijn geplaatst. Tanka Tanka; Ik heb nog nooit zo'n hopeloze en troosteloze toestand gezien. De eerste tranen zijn gekomen. Maar daar heeft niemand iets aan. Het is vooral voor Anna heel sneu. Weer opbouwen met zoweinig middelen. Lieve mensen uit Nederland; al jullie geld, lakens, zalf en andere spullen komt ZO goed terecht!!! Dank!!!

Na een paar dagen Gambia val ik nog steeds van de ene verbazing in de ander. Nu net na het regenseizoen zijn alle wegen (er zijn maar een paar geasfalteerde wegen) vol met diepe kuilen. Het krioelt van de mensen die overal stalletjes hebben. Ezel en wagen zie je hier nog regelmatig. Busjes vol met mensen en goederen. Het rijdt op een hele bijzondere manier. Zoveel kapot of niet afgemaakt. Ongelooflijk!!!!!!! En iedereen lacht en vraagt hoe het met je gaat. Van dat laatste kunnen we nog veel leren in Nederland.

We gaan dit even laten bezinken en plan van aanpak maken. Ook hier is nietsdoen geen optie. Dr. Omar van Africmed ziekenhuis heeft ook nog aan Mireille gevraagd om mee te helpen met het opzetten van een protocol voor hartpatiënten. Ook een hele uitdaging want ook hier is de vraag waar te beginnen en hoelang werkt het...
Liefs Mireille en Elles. Dikke knuffel voor iedereen.
Ps. het is hier nog steeds bloody hot!!! ( anders dan bij jullie hebben we gehoord)
En leuk al jullie reacties te lezen.