elles-mireille.reismee.nl

Deel 9

Deel 9,

Nou dat was het dan Lieve mensen,
Dit is het laatste deel. Het einde is in zicht. Vanavond vertrekken we met voor mij (Elles) een heel dubbel gevoel. Ik wil dolgraag naar mijn gezin maar het inmiddels vertrouwde, verwarrende, bijzondere Gambia met zijn hartelijke, vrolijke en mooie mensen achter laten is best lastig. Gelukkig gaan er elke week vliegtuigen heen en weer..... Wie weet....

Dinsdag een hele mooie dag op Tanka Tanka gehad. Onze afscheidsparty gecombineerd met een staffmeeting. Mireille begon haar dag met een laatste ronde langs haar patiënten. Natuurlijk stonden ze alweer op haar te wachten. En nu maar afwachten of al haar inzet wordt overgenomen. Ze heeft wel personeel mee laten kijken en geïnstrueerd wat te doen met de verschillende wonden. En nu maar hopen...
Ik ben begonnen zoals ik altijd begon. Gesprekken voeren met patiënten en familie.
Zij vroegen zelf hoe het nu verder moest...tja.... Ik hoop dat ze met veel bemoedigende woorden en tips verder kunnen. Gelukkig komt er volgende week een Nederlandse dame 2 X in de week die ons werk gaat voortzetten en eind december weer een nieuwe vrijwilliger.

Daarna begonnen met het versieren van de bantaba. Met zelfgemaakte vlaggenslinger en heel veel ballonnen is dat prima gelukt. We kregen veel hulp wat op zich al een feestje werd. Rare brillen, gekleurde sjaaltjes en toetertjes. Muziek erbij en de voorbereiding was klaar.
Ook hebben we voor eten gezorgd voor de staf en patiënten; rijst, kip en veel groenten De kok heeft een Gambiaanse maaltijd bereid " benechin".
Een lekkere sapje en pepernoten. Die werden een beetje argwanend geproefd maar daarna waren ze er dol op. Ze hebben genoten. En wij ook

We werden uitgenodigd voor de staffmeeting. Het laatste agendapunt was ons afscheid. We hebben een certificaat en een jurk gekregen en heel veel hug's en lieve woorden. Alles bij elkaar een heel mooi afscheidsfeestje waar ook onze moeder en Corrie bij waren.

Woensdag echt toeristje gespeeld. Met een bootje the Gambia river op met tussenstop op een eiland. Bij een lodge geluncht en op de terugweg een markt bezocht in Brikama. Heel leuk allemaal.
We zitten nu bij SenaGambia hotel en hebben zojuist de auto vol geladen met lakens, een gift van de directeur. Deze lakens werden niet meer gebruikt maar Tanka Tanka is er erg blij mee!

Lieve mensen, dank voor het volgen van onze reis naar The Gambia en avontuur in Tanka Tanka. Dank voor alle persoonlijke en vooral sponsorsteun. In werkelijkheid is het afgelopen, maar in onze gedachten zullen we nog heel vaak in: Gambia, bij haar bijzondere bevolking, Tanka Tanka en patiënten zijn.
Anna Bouman; heel heel hartelijk dank voor al je lieve steun en gastvrijheid. Heel bijzonder.
Lieve mensen, alles betreffende foundation Tanka Tanka is te vinden op:
www.tankatanka.nl óf www.Facebook.com/tankatankagambia

Dag allemaal en voor sommige tot gauw en wie weet tot een volgende keer.........
Mireille en Elles xx

Deel 8

Deel 8

Afgelopen weekend zijn we naar een vriendin van Anna geweest in Tumanitenda.
Een heel klein plaatsje landinwaarts.
Zij is getrouwd met een Gambiaan en deelt deze man met een een Gambiaanse vrouw, heel normaal hier (misschien in Nederland toch ook maar invoeren, scheelt heel wat stiekem gedoe voor heel veel mensen).
De hele familie woont in een compound met een stuk of tig kinderen, paar kippetjes een moestuin, oja en natuurlijk een antenne voor de lcd -tv.
Momenteel bouwt zij een klein kliniekje waar vrouwen kunnen bevallen en gecontroleerd worden tijdens en na hun zwangerschap. Een aanwinst voor de gemeenschap, verder is er niets in de buurt. Het is al snel een half uur rijden met de auto voor je bij een ziekenhuis( je) bent. We hebben de dorpsverloskundige mogen ontmoeten, een oudere, kromlopende dame in traditionele kleding, leuk.
Niks geen geen echo's, CTG apparaten of welk instrument dan ook. Hooguit een ouderwetse toeter en 2 mensenhanden, oja en heel veel ervaring.
We waren daar met nog een aantal andere Nederlanders, waarvan we inmiddels de meeste wel kennen. Gezellig kletsen, borrelen en eten. Een traditioneel Gambiaans gerecht dommeda (rijst met een soort pindasaus en kip) op natuurlijk de Gambiaanse manier, met z'n allen eten uit een schaal en bij uitzondering, wij met een lepel.
Voor het eten hebben we avontuurlijk gezwommen in de rivier, een zijtak van de Gambia rivier. Heb toch maar even heel voorzichtig gevraagd wat voor soort dieren er in dat gebied zoal voorkwamen, maar ik werd ervan verzekerd dat ik geen hippo of krokodil tegen zou komen tijdens mijn overtocht. Het is goed om mensen te kunnen vertrouwen......en dat maakt het zwemmen ook wel wat prettiger.
Het was echt heel bijzonder en zeker een van de mooiste plekjes van Gambia tot nu toe.

Ik betrap mezelf er op dat ik steeds vaker aan de vertrekdatum moet denken. Hoeveel dagen zijn er nog over? Wat kunnen we nog allemaal doen?
Wat ga ik allemaal missen en wat niet?
Eerlijk is eerlijk, we missen Nederland niet en we zouden het best nog een tijd uit kunnen houden hier. Maar goed 6 weken Gambia is ook een hele mooie tijd.
Ik besef nu al dat we in die weken hele mooie/goede dingen hebben kunnen doen;
het land een beetje hebben leren kennen, heel veel mensen hebben mogen ontmoeten en een hele fijne en bijzondere tijd met Anne hebben doorgebracht.
Anna is een bijzondere lieve vrouw en probeert al jaren met heel veel passie Tanka Tanka zo goed mogelijk te laten draaien, dit natuurlijk gepaard gaande met de velen ups en downs......tja de aanhouder wint zullen we maar zeggen.
Het laatste goede nieuws is dat er ook nu weer positieve ontwikkelingen zijn.

Volgende week dinsdag hebben we ons afscheidsfeestje in Tanka Tanka.
Als we goedkeuring hebben van het ministerie slachten we 2 geiten ( daar hebben we toch alleen maar last van en er zijn er genoeg..... ) en zorgen we voor heerlijke maaltijd voor alle patiënten. Dat slachten laat ik overigens graag aan de kok over.
We slaan een paar meloenen in en natuurlijk minti miniti's ( snoepjes ).
We nemen een cd- speler mee en leuke dansmuziek, gegarandeerd dat het een succes wordt.
Vandaag met een arts gesproken, ik wilde graag dat hij ook even naar een aantal wonden van patiënten keek die ik nu al dagen/ weken behandel.
Sommige met succes, maar een aantal worden alleen maar slechter en zouden eigenlijk chirurgisch behandeld moeten worden.
Nou ja erg veel wijzer werd ik van die man niet, ik moet de wonden opstoppen met honing en volgend week ( terwijl ik nu al weet dat die kans heel klein is) zou hij er weer even naar kijken.

Elles is een uur bezig geweest met een patiënte die een aanval had van angst/ paniek en woede. De patiënt was niet te kalmeren of gerust te stellen, scheurde al haar kleren van haar lijf en gebruikte al haar kracht. Het was heel heftig; uiteindelijk hebben ze haar rustgevende medicatie gespoten ( daar was 5 man voor nodig). Slapend hebben we haar achter gelaten, hopende op een betere dag morgen....... Dit betekende wel dat veel andere patiënten ook van slag zijn. Patiënten reageren altijd sterk op elkaar. Veel troosten, praten en heel veel geduld hebben. Geen probleem!!!!!!

Morgen komen Corrie en onze moeder. We zijn zo benieuwd hoe zij dit alles gaan beleven. Natuurlijk zijn zij ook bij ons afscheidsparty, patiënten hebben allerlei cadeautjes voor hun gemaakt en oefenen hun namen.
We gaan wat leuke uitstapjes maken en natuurlijk heerlijk relaxen aan zee.
We gaan er nog een mooie laatste week van maken! Foto's plaatsen is soms lastig en duurt een eeuwigheid, maar ik beloof jullie dat er weer een paar mooie bij zitten.

(Elles)
Lieve mensen van kantorenpark Soetelieve Den Bosch. Deze week is het sponsorgeld van jullie hier binnengekomen. Direct is er van alles in gang gezet. Een loodgieter voor nieuwe kranen in het toilet en douchestangen in de douches. Een aannemer voor het bouwen van wasbakken op de grond waar we ook stenen voor moesten kopen en een schilder voor de muren rond Tanka Tanka zowel binnen als buiten. Ook zijn buitenkranen gerepareerd. SUPER!!!!!! Heel hartelijk dank namens Anna Bouman (van de stichting) ik heb wat foto's voor jullie gemaakt zodat jullie kunnen zien wat er met het geld gebeurt. De boot met lakens is onderweg en deze zijn ook heel erg nodig. De Dermel zalf wordt nog steeds heel nuttig besteedt en we zien echt verbetering.
Ik vind het echt fantastisch dat jullie mij/Tanka Tanka steunen. Ook mooi om zelf te kunnen zien dat het geld direct goed besteed wordt. Dank!!!!!

Veel liefs van ons, Elles en Mireille

Nb. geen goedkeuring van de minster voor het slachten van de geiten....
Dan maar de kippen van Anna, laat haar dit deel dus voorlopig niet lezen!

Deel 7

Deel 7,

Lieve lieve mensen in het koude Nederland,

Gisteren kreeg ik bericht van Roberto dat heel onverwacht Boudewijn Struijk, een partner van Advance Groep is overleden. Wat een verschrikkelijk nieuws. Lieve mensen van Advance heel veel sterkte. Het was voor het eerst dat ik voelde dat ik thuis hoorde om er voor Roberto te zijn. Een heel dubbel gevoel; hier in Afrika heel veel mensen helpen en in Nederland net die ene belangrijkste niet te kunnen helpen. Gelukkig ben ik van de feiten en besefte me dat ik met die gedachte niemand help. We hebben contact gehad en het is goed.
Wat een kanjers heb ik thuis; als zij niet zo positief op mijn wens om hiernaar toe te gaan hadden gereageerd was ik hier nu niet.
Lieverds bedankt voor alle steun. Ik beloof dat jullie me binnen een week na thuiskomst weer weg wensen. Dat zeurende, zingende, altijd dansende met de muziek veel te hard en bemoeiende mens.

Nu weer naar hier. Mireille is helemaal happy; eindelijk vroeg iemand of ik haar moeder was ipv haar tweelingzus. Het was wel een patiënt maar toch, dat mag de pret niet drukken. Ik heb maar even meegespeeld. Mireille happy, ik happy!!!
Zij krijgt het steeds drukker met verzorgen van wonden. Ongelofelijk waar ze mee binnenkomen. Neen eigenlijk toch niet als je weet dat ze waarschijnlijk lange tijd aan kettingen hebben gelegen en er niet naar hen is omgekeken. Zo goed dat Mireille er is hier. Ze wordt al de dokter genoemd. Ik mag af en toe assisteren. (Heel fijn!!!! )
Het is wel lastig omdat we niet weten of er na ons vertrek iemand is die met deze medische verzorging doorgaat.
Maar goed; alle kleine beetjes helpen. Ook de zalf Dermel van Dosmedical doet hier wonderen. We zien echt verbetering op allerlei huidaandoeningen en genezing van wonden en littekens. De patiënten bewaren de tubetjes als een grote schat onder hun kleding. Ze slapen sowieso met hun kleding en schoenen/slippers (als ze die hebben) want stelen is een grote hobby binnen Tanka Tanka. Ook dat is wel weer te begrijpen als je helemaal niets hebt. Er is genoeg kleding beschikbaar maar ze vinden hun eigen kleding van thuis heel belangrijk. Dat is een stuk van hun identiteit en nog het enige wat hen aan thuis verbind.

Op dit moment zijn er zelfs patiënten die bang zijn dat ze eerder naar huis mogen dan dat wij vertrekken. Een groter compliment heb ik in mijn hele leven nog niet gekregen. Heel heel bijzonder.
Er is er een die speciaal terug wil komen om mijn moeder te ontmoeten. Waarschijnlijk is hij nog wel even in Tanka Tanka dus dat is ook weer opgelost.
Zelf heb ik een vader van een patiënt ontmoet die in huilen uitbarsten en me bedankte voor mijn tijd die ik aan zijn zoon besteed. Het kost familie vaak veel tijd en geld om op bezoek te komen. Hij vroeg me of ik met hem wilde blijven praten om er zo voor te zorgen dat hij niet weer ontsnapt.
Het blijft mooi te ervaren wat je met aandacht en tijd kan bereiken. Zo simpel, echt. Iedereen kan dit en ieder mens vindt een arm om zijn schouder op z'n tijd fijn.
Deze jongen zal ik nooit vergeten zoals zoveel patiënten.
Tanka Tanka is een heel bijzondere plek op aarde.

Dinsdag hoog bezoek op Tanka Tanka gehad. The minister of Health Omar Sey
Hij kwam met een hele delegatie waaronder de medisch directeur dr. Amar van RVH (hospital) vanuit Banjul. Het was een bijzonder positieve bijeenkomst waarbij de noodzaak van verbetering goed naar voren kwam. Er zijn onderling diverse afspraken gemaakt voor de toekomst . Onder anderen op het gebied van opleiding van personeel, voorziening van meer medicatie en verbetering van structuur binnen Tanka Tanka. Allemaal heel fantastisch!!!!.

De afgelopen dagen is het behoorlijk afgekoeld. Dus zijn De alpenzusjes natuurlijk direct verkouden geworden. We hebben zelfs een trui aangehad. Deze week had ik ook wel een emodipje. Veel ellende van patiënten en familie op m'n bordje gehad. Nu inmiddels een plekje gegeven. Gelukkig schijnt vandaag de zon weer. Zo ook weer in our mind.
Nou, zo vind ik het wel weer genoeg. Het is weer hoog tijd voor wat handwasjes, hier ook best een hele klus.....

Oke toch nog een vraagje: voor je de wasmachine aan zet denk je dan ooit wel eens, zou ik wel stroom hebben? Of check je wel eens voor je onder de douche stapt of er water uit de kraan komt??misschien iets om een keer bij stil te staan.....

Lieve liefies we vinden het welletjes en dikke kuzzzzzz voor jullie allemaal.
XX

Deel 6

Deel 6,

We zijn alweer bijna op de helft...gaat het toch wel snel. Terwijl ik dit berichtje typ liggen we heerlijk op het strand. Vanmorgen gewerkt in Tanka Tanka, nu lekker zwemmen en relaxen, zo is het goed vol te houden!
Het strand is om de hoek, we hebben onze vaste adresjes waar we gaan liggen en voorzien worden van bedjes, een parasol en heerlijk vers fruit/ sap. (We werken echt wel hard hoor!!!)
Toen we vanmorgen nog maar net door de poort Tanka Tanka binnen liepen kwam er al een patiënt aangerend dat we gelijk mee moest lopen naar de moestuin. De eerste groenten laten zich net boven de aarde zien. Deze patiënt staat elke ochtend vijf uur op om de moestuin te besproeien, geweldig toch.
Vandaag ook de start gemaakt met het beschilderen van de muren van een gemeenschapsruimte. Deze zijn zo saai. Hier is ook de groepstherapie en we hopen hiermee wat rust en afleiding te creëren . Ook hierbij helpen de patiënten enthousiast mee( met veel instructie, maar daar zijn we voor).
Ik had een patiënt zover gekregen dat hij mee wilde helpen, maar hij had begrepen dat we gingen sauzen. Even later stond hij met veel plezier een bloem te maken.
Ook de staf is enthousiast nu ze zien dat deze ruimte er toch een stuk vrolijker uit ziet met alle kleuren. En wij.........gaan met voldoening naar huis, omdat er altijd wel een aantal patiënten blij zijn gemaakt met wat afleiding, contact en aandacht.

Woensdag zijn we met Anna naar een vriend van haar geweest in .....ben even de naam kwijt. David is een Engelsman en heeft een ecolodge Foodstep. Daar kom je helemaal tot rust, mooi aangelegd en alles puur natuur. Ook de weg daar naar toe is heel erg mooi, Gambia is nu erg groen na de regenseizoen. Op de terugweg gestopt bij de vismarkt in Tanje, direct aan het strand, nou de markt ruik je al van verre.
Mooi kleurrijk schouwspel om te aanschouwen als de vissers met hun bootjes aankomen varen en de vrouwen met manden op het strand staan te wachten op de visvangst. We hebben een paar visjes gekocht; 3 voor €0,20( ik had eigenlijk meer zin in een portie kibbeling) en een een paar badslippers voor een patiënt.

We blijven ons regelmatig nog erg verbazen wat we zo allemaal zien, horen en ruiken.
Alle slechte auto's die rond rijden met heel gevaarlijke chauffeurs die allemaal vreselijke uitlaatgassen achterlaten. Een dag deel nemen aan het verkeer staat gelijk aan een slof sigaretten!
Als de president er aan komt met zijn delegatie wordt geacht dat iedereen per direct zonder pardon de weg af gaat. Maar aangezien er niet echt een vluchtstrook is en alleen maar zand langs de weg met soms hele diepe kuilen weet je nooit of je überhaupt ooit zelf de weg weer op komt. Zo'n rara gebeurtenis. Eerst komt het leger en de politie met veel lawaai, dan bewaking in hele dure auto's dan de president met ernaast een ambulance, daarachter weer een hele horde aan politie en leger. Ze racen voorbij. Deze week was er ook de president van Nigeria in 2 Bentley's en dan weer een batterij aan bewaking. Als dat voorbij is mag iedereen de weg weer op, tenminste als je die kuil uit komt......en niemand hebt aangereden, want naast de weg lopen altijd mensen en staan veel kraampjes. Doodeng....

Verder blijven we ons verbazen over alle rare setjes die hier rondlopen, oude (dikke lelijke) mannen met jonge Gambiaanse meisje of (oude,lelijke)vrouwen met veel jongere Gambiaanse jongens. Toerisme is de bron van inkomsten hier inclusief dit soort toerisme....... De vrouwen hebben we de naam Zeeteven gegeven, ontstaan uit een verspreking toen we een theezeefje zochten en aangezien ze hier allemaal langs het strand paraderen...Als je wil kan je drie keer per dag wisselen van vakantieliefde (uhum..) De openingszin is altijd "How are you daarna What's your name enzzz. Weinig fantasie. .

Zoveel dingen leveren veel vragen op, we praten ook wat af over van alles. Waarom het land is, zoals het is, waarom het soms zo moeilijk of zelfs niet mogelijks is om dingen te veranderen of in onze ogen te verbeteren. Nog steeds veel Gambianen hebben honger, zijn werkeloos, kunnen maar een paar jaar naar school en sterven jong omdat er meestal geen geld is om medische zorg te betalen.
Maar alleen vandaag telt, morgen zien we wel weer en zo werkt het hier.
The way of life van de Gambianen staat haaks op die van ons, dat is een ding wat zeker is!

Maarrrrr het goede nieuws is: Elles en ik liggen nog steeds erg goed in de markt, we krijgen gemiddeld per dag 3 huwelijksaanzoeken. Als het te lastig wordt verkoop ik Elles, terwijl Elles mij dan al verkocht heeft voor 20 geiten. Als we even geen zin hebben komen we uit "Swetskie" (Zweden) en gaan over in inmiddels vloeiend Zweeds. Zoooo handig...
Grappig hoe snel we " vrienden " maken. De mensen op het strand, de eigenaren van restaurantjes, de kapper om de hoek, politie-officieren, de buurmannen van Anna en nog 146 andere. Buren en Haaren is er niets bij.....

Wat we niet allebei even leuk vinden is dat we al tig keer zijn aangesproken als tweeling. Dit begon grappig genoeg al in Nederland op Schiphol. Er zit toch echt 6 jaar verschil tussen ons. Je kunt wel raden wie van ons hier niet zo blij mee is. Ik heb Mireille mijn nachtcreme aangeboden maar die wil ze niet. Eigen schuld....

Vandaag, vrijdag 15 november, heftig dagje voor ons allebei. Mireille had een gesprek met een patiënt die erg moeite heeft met zijn zelfbeheersing. Als een kudde dieren loodste hij de patiënten met een riem naar de moestuin. Het is fijn als ze helpen, maar dit is duidelijk niet de manier. Het mooie is dat als je de tijd neemt om een en ander uit te leggen ze daar heel snel mee akkoord gaan en je bedanken voor je tijd.
Ik heb een intensief gesprek gehad met een patiënt die was ontsnapt en weer is opgepakt. Hij stond onder 24 uurs bewaking, maar ik kreeg toestemming om ergens op bankje met hem te praten. Ik had al eerder lang met hem gesproken en wist dus al iets van zijn achtergrond. Een jonge jongen die eerst in de gevangenis heeft gezet en toen is overgeplaatst naar Tanka Tanka. Hij zei dat er nog nooit iemand naar hem had geluisterd, kreeg tranen in zijn ogen en was echt hopeloos. Je kunt heel goed merken dat ze thuis veel hebben meegemaakt. Ze voelen zich heel snel schuldig en gaan over in sorry, sorry, sorry..... Ze zijn snel heel onderdanig en dat heeft te maken met dikwijls mishandeling in hun thuissituatie.
Wat aandacht, een luisterend oor en begrip is zoveel waard hier. (Alweer een brok wegslikken) heb hem zover gekregen dat hij weer eet en we praten volgende keer verder...

Lieve allemaal, heel fijn weekend en liefs van ons. Kuzzzzz.

Deel 5

Deel 5

Hallo lieve mensen in het koude en natte Nederland,

Zodra we internet hebben duiken we vol op al jullie lieve reacties. Even het gevoel van thuis zijn. We hebben gelezen dat er wat vragen zijn dus hier wat info over Tanka Tanka.

Het is een gesloten Hospital met overheidsbewaking dag en nacht, hoge muren en een grote poort. Ze mogen het terrein niet verlaten alleen bij ontslag, maar toch lukt het ze soms om er over heen te klimmen, zo ook van de week nog....
Het is inderdaad behoorlijk groot voor ongeveer 80 patiënten. Maar zooo kaal en leeg. De patiënten hebben alleen een bed(soms met een laken). Geen kastje voor privé spullen. Ze slapen in al hun kleren die ze hebben en dragen persoonlijke spullen (als die er zijn) op hun lijf. Het zit er vol met kleptomanen. Beetje lastig. Je slippers worden zo "geleend" als je even niet oplet.
Verder zijn er buiten maar vier bankjes. De meeste mensen hangen en zitten ergens op de grond in de schaduw. De lucht went wel na een paar dagen. Het grote binnenterrein heeft heel weinig schaduw, langs het gebouw gelukkig wel. Ze krijgen eten in een plastic bakje en eten met hun handen wat hier heel gebruikelijk is. Er zijn plastic bekers en water is gelukkig wel de hele dag verkrijgbaar. Er zijn een aantal patiënten zonder schoenen of slippers. Ik ga dit weekend op zoek naar wat schoeisel. Verder hebben ze vaak verwaarloosde wonden en heel veel littekens.

De verhalen zijn zeer schrijnend. Het is wel heel bijzonder als ze deze met je delen want hierover praten is heel moeilijk voor hen. Veel hebben lang aan kettingen vastgebonden gezeten, omdat er totaal geen kennis is over psychiatrische ziekten. Familieleden weten er geen raad mee en zijn vaak erg bang. Veel Gambianen denken dat het door demonen of de duivel komt. Er zijn veel psychiatrische Gambianen die alleen behandeld worden door een marabout( medicijnman).
De " behandeling" bestaat dan uit wat spreuken,zalfjes en strooien met wat schelpjes. Als dit alles dan toch niet zo blijkt te werken, komen zij alsnog in Tanka Tanka. Helaas zijn er al heel lang geen goede medicijnen om diverse aandoeningen goed te behandelen, behalve Haldol, dus de meeste lopen er lekker sloompjes bij.
De dagen duren heel lang en ze zijn erg blij met wat afleiding en persoonlijke aandacht en een knuffel. Ik merk dat ik al moeite heb als een patiënt onverwacht is ontslagen. Je bouwt heel snel een band met ze op. Ik weet wel dat deze vooral veenzijdig is, maar toch...Dat had ik niet verwacht. Maar wel heel mooi.

Mireille heeft gisteren een familie bijeenkomst bijgewoond. Deze is bedoeld om familie informatie te geven over terugkomst van een patiënt in het gezin en het dorp. Het is heel positief dat familie een lange reis en geld over heeft om informatie te krijgen. Er is heel veel onwetendheid wat voor veel onbegrip zorgt. Ook de dorpelingen willen vaak niets met de patiënt te maken hebben en verstoten soms de hele familie van de patiënt? Ook word hij/zij bij terugkomst vaak geslagen en gebeten enz. Familie krijgt ook informatie over gebruik van medicijnen.
Het was een zeel waardevolle bijeenkomst.

Hier is het voor ons nog steeds wennen aan de enorme hitte. Ik wist niet dat een mens het zo warm kon hebben. Zelfs m'n wimpers zweten. Bleeeehhhhh. Dan is het toch heel fijn als er water uit de douche komt. Al is het een lullig straaltje. Heerlijk.

Beetje water was vooral afgelopen week fijn na een avontuurlijke reis het binnenland in. Vijf vrouwen en een chauffeur in een heel bijzondere auto met pvc regenpijp richting dak als uitlaat. Op weg naar een kunstenaarsdorp." Panne panne panne, pech pech pech, als we niet geholpen worden , komen wij hier nooit meer weg"
Dit gebeurde 2 X. Eerste keer een uur in een heel klein dorpje gezeten tussen kippen en wat bevolking en een ienieminie winkeltje. We hadden wel water bij ons maar wilde daar beetje zuinig mee zijn, omdat we niet wisten wat de dag ons ging brengen. We weten nu wat al die vrouwen in groepjes hier de hele dag onder een boom doen. Ouwehoeren!!!! Net als wij. Bijna moedergeit met jonkies gekocht, Maarja de wagen was al volgeladen. Eindelijk gered en verder gingen we. Nu opweg naar tochwel verlaten gebied. Bingo!!!!! Lekkeband en geen krik. We hebben toen een huis in aanbouw gekraakt voor wat schaduw, want dat was er aan de weg totaal niet. Ff schrikken in die hitte. Sinaasappeltje gestolen in de tuin; beetje droog maar op dat moment heeeeerlijk, tomaatjes waren nog heel groen.
Wat een geluk dat Anna hier zoveel mensen kent. Na anderhalf uur kwam de krik en de reis kon worden vervold. We kwamen aan bij een uitmonding van The Gambia river met veel mangrove. Prachtig. Honderden krabben hadden ingestudeerd dat ze tegelijk verschijnen en weer verdwijnen. Mooi schouwspel. Mooi schilderwerk op bestaande muren in heel het dorpje. Erg mooi.
De terugreis ging in 1 keer. Joepie!!!!!! Wat is dan een beetje water het grootste kado van de wereld. Zalig. Een dag om nooit te vergeten. Zo veel gelachen.... Geweldig!!!!

In twee weken al zoveel meegemaakt. Diep trieste momenten afgewisseld met fantastisch mooie. Wat een bijzondere tijd.
Dikke zoen en hug voor jullie allemaal.

Deel 4

Deel 4

Lieve lieve allemaal,

Afgelopen weekend heerlijk gerelaxed bij zee en zwembad. Nu alweer twee pittige dagen gehad. Mireille kreeg diverse open wonden voor behandeling en ik mocht heel fijn (uhum) assisteren. Maar de patiënten waren er heel blij mee en er is al wat verbetering zichtbaar. Verder een programma voor OT occupational therapy gemaakt. Er is een start gemaakt met een nieuwe moestuin, sport en spel, muziek en geverfd. Steeds meer patiënten weten ons te vinden bij de activiteiten en Mireille voor verzorging. Ook worden we 's morgens enthousiast begroet.

Het is goed vertoeven bij Anna. We worden door haar verwend en kletsen wat af.
'S avond gaan we uit eten wat ongeveer €3,50 is voor een volledige maaltijd.

We kregen toch permissie om bij Tanka Tanka te fotograferen, dus kunnen jullie ook zien hoe we te werk gaan.
Batterij is bijna op van Ipad, dus vandaag een kort verslagje.
Dikke kus van ons allebei Xxx

Deel 3

Deel 3;

Lieve allemaal,

Na wat lichamelijke inburgeringsproblemen van maag, darmen en andere aanverwante lichaamsdelen komen we steeds meer op gang. Dat wil dan wel zeggen op de Gambiaanse manier, slow, slower, slowest. Vanmorgen visite van familie apen, stuk of 10, in de tuin gehad. Heel bijzonder. Later op de dag vroeg iemand ons of wij dat niet hadden thuis... Neeee, alleen mussen en merels; zo saai...

Net weer gesproken met de Gambiaanse automonteur, Sedecan, van Anna die 3 jaar in Duitsland heeft gestudeerd en ook nog 4 weken in Nederland is geweest. Hij vond Duitsland niet zo heel gezellig maar heeft er wel veel geleerd. Nederland was veeeel fijner!!!!!!
Hij heeft hier een opvang voor jongeren opgestart waar ze kunnen leren voor automonteur. (Heel handig omdat behalve de auto van de president en zijn ministers) alle auto's kapot zijn. Daarnaast heeft hij een kleuterschool opgezet. Allemaal op eigen terrein. Hij vindt dat de bewustwording van verantwoordelijkheid van je eigen leven bij je zelf ligt en dat je bij de jeugd moet beginnen. Iets wat voor ons heel vanzelfsprekend is. En dat is nu juist het hele probleem is wat bij (bijna) alle Gambianen ontbreekt.

Vandaag onze eerste "groepstherapie" in Tanka Tanka. Iets wat wel op papier stond maar even was vergeten uit te voeren. Alle patiënten werden met trommels naar de de therapieruimte gehaald. We moesten ons voorstellen en het werd door een patiënt verteld in het madinka's. Als een patiënt iets wilde vertellen ging hij in het midden staan en mocht de ( Advance) bal vast houden, nadien werd er voor de patiënt geapplaudisseerd. Je kon duidelijk zien dat het de patiënten goed deed en er werd ook gelachen. 1 Vrouw die dagen niet had gesproken ging ook in het midden staan en vertelde dat ze niet alleen maar verdrietig was toen ze gisteren niet werd opgehaald om naar huis te gaan, maar nu blij was, want vandaag komt haar broer haar als nog ophalen, ze iedereen bedankte. Ook zijn de eerste wonden behandeld met door ons meegenomen dermel crème/zalf.
Veel patiënten hebben allerlei wonden en huidproblemen, maar er zijn nauwelijks middelen om die te behandelen.
Allebei hebben we Gambiaanse namen gekregen, Mireille kunnen ze helemaal niet uitspreken dus ik heet Maimuna ( naar de grootmoeder van de kokkin )en Elles heet voortaan Isha, dezelfde naam als een patënt.
Terugweg was een hele toer, eerst een stuk lopen ( gelukkig hadden we de hoedjes bij ons)en toen met de taxi, de 2 toubhabs( blanken) hebben zich lekker laten oplichten.........weer wat geleerd!

En verder:..........zijn we dus nog steeds niet gewend aan de hitte, het is de hele dag zweten en stinken, maar dat doet iedereen hier, dus we vallen niet op. We slapen met de waaier aan, maar ook 's nachts valt regelmatig de stroom uit. Gisteren hadden we geen van beide, geen water en geen stroom de hele dag. We hebben met een emmer water gewassen en 's avonds lopen we met kaarsjes en zaklantaarns rond het huis. Als de solar goed opgeladen is kunnen de lampjes aan.
Vanavond koken we zelf, prutje groeten met kip en noodles. Onze buiken zijn weer rustig( voor the time beïng).

De eerste week zit er bijna op, morgen weer een nieuwe dag met nieuwe belevenissen, want die zijn er genoeg.
Dikke kus en wordt vervolgd

Deel 2

Deel 2.

Eerst leuk beginnen. Gisteren uitgenodigd bij William, een Canadees die hier alweer een tijd woont en ook werkt in de solarbusiness. Voorheen was hij werkzaam bij de UN. Ook was de consul van Holland er. Wat hebben we weer veel geleerd over Gambia en allerlei wereldproblematiek. Deze ontmoetingen zijn heel waardevol om ook maar een beetje te begrijpen hoe het hier gaat. Of lievergezegd Niet Gaat.

Nu andere koek; zijn net terug van ons eerste bezoek aan Tanka Tanka. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Wat een ellende. Het is een groot kaal zwaar verwaarloosd terrein met een hoge muur eromheen. Er is wel een arts een paar verpleegkundigen , 2 occupational therapie members, huishoudelijk personeel (allemaal maar een een paar uur per dag)en bewaking. Nu ik dit zo opschrijf lijkt het veel maar het is heel heel weinig. De enige die iets deden was het verplegend personeel omdat er op het moment dat wij er waren een nieuwe patiënt werd binnen gebracht. Er zijn nu ongeveer 60 patiënten die alleen wat medicijnen krijgen. Verder gebeurt er bar weinig. Ze hangen, liggen en sjokken rond. Zo verschrikkelijk triest. We hadden natuurlijk direct een aantal mensen om ons heen. Anna werd door sommige herkend en hartelijk begroet. Zo ook wij. We hadden direct veel nieuwe vrienden. Allemaal even een aai en wat aandacht. De standaard openingszin in heel Gambia is; hello hello (alltijd 2x) How are jou?? We leren al snel van Anna soms gewoon vriendelijk in het Nederlands terug te praten anders ben je de hele dag alleen maar aan het groeten. Bovendien kan je dan met een grote glimlach heel vriendelijk doorlopen. Een vrouw was nogal boos en wilde niets wat de verpleging wilde. Anna had een jurk meegenomen en gaf deze. Direct trok ze de jurk over haar kleding aan en was ze tevreden. Opgelost!!

Ook Mirjam ontmoet, een student van Windesheim Hoogeschool. Meisje van een jaar of 20. Ik moest natuurlijk direct aan Renée denken. Ze was er al 3 weken en had geen idee waar ze moest beginnen. Haar opdracht is om iets duurzaams achter te laten. Er is geen boom, plant, idee of plan dat hier overleefd. Hoezo duurzaam... Het is leven bij de dag en dat is al een hele opgave. Wat een shit( geen sorry) toestand. Ik had zo met Mirjam te doen maar weet zeker dat ze het redt. Op haar fiets ging ze terug naar haar medestudenten die allemaal verschillend zijn geplaatst. Tanka Tanka; Ik heb nog nooit zo'n hopeloze en troosteloze toestand gezien. De eerste tranen zijn gekomen. Maar daar heeft niemand iets aan. Het is vooral voor Anna heel sneu. Weer opbouwen met zoweinig middelen. Lieve mensen uit Nederland; al jullie geld, lakens, zalf en andere spullen komt ZO goed terecht!!! Dank!!!

Na een paar dagen Gambia val ik nog steeds van de ene verbazing in de ander. Nu net na het regenseizoen zijn alle wegen (er zijn maar een paar geasfalteerde wegen) vol met diepe kuilen. Het krioelt van de mensen die overal stalletjes hebben. Ezel en wagen zie je hier nog regelmatig. Busjes vol met mensen en goederen. Het rijdt op een hele bijzondere manier. Zoveel kapot of niet afgemaakt. Ongelooflijk!!!!!!! En iedereen lacht en vraagt hoe het met je gaat. Van dat laatste kunnen we nog veel leren in Nederland.

We gaan dit even laten bezinken en plan van aanpak maken. Ook hier is nietsdoen geen optie. Dr. Omar van Africmed ziekenhuis heeft ook nog aan Mireille gevraagd om mee te helpen met het opzetten van een protocol voor hartpatiënten. Ook een hele uitdaging want ook hier is de vraag waar te beginnen en hoelang werkt het...
Liefs Mireille en Elles. Dikke knuffel voor iedereen.
Ps. het is hier nog steeds bloody hot!!! ( anders dan bij jullie hebben we gehoord)
En leuk al jullie reacties te lezen.